Een gewone woensdag in november met zon, wolken en lokaal een winterse bui.
Tot dat ene telefoontje. Mijn lieve schoonmoeder op de spoedeisende hulp.
Houd maar rekening met het ergste, horen we van het ziekenhuis. Acute schrik en een gevoel van paniek. Wat is er gebeurd? Op weg naar Amsterdam om mijn lief op te halen rijd ik in stilte. Even geen behoefte aan gepraat of muziek. Daarna samen naar Hilversum.
Snel naar de spoedeisende hulp waar ze stil in een bed ligt. Het lijkt alsof ze gewoon slaapt met af en toe gesnurk. Even later wordt ze overgebracht naar neurologie. In de kleine kamer staan we met de familie nog steeds geschokt en vol ongeloof rondom haar bed.
Het is niet te bevatten
En voelt zo oneerlijk. Zo vitaal, zo goed ter been en overwegend gezond nog en dan poefff... gaat het licht uit. Ze heeft er niets van gemerkt. Gelukkig maar zeg je dan tegen elkaar. Maar het grote verdriet en gemis wordt er niet minder om.
En al het andere is ineens onbelangrijk geworden. We gaan door op de automatische piloot. Het uitzoeken van de kist, de bloemen en de muziek, de foto en het gedicht op de rouwkaart. Foto's selecteren voor de carrousel en het schrijven van een persoonlijk verhaal voor op de uitvaart zelf.
Woorden schieten tekort en de tranen komen op
Bij de herinnnering aan iets wat ze vaak zei en het zien van een filmpje waarop ze nog zo levend en betrokken is. Bij het zien van de dierbare spulletjes in haar huis waar we regelmatig bij elkaar komen. Alleen nu voor het overleg met de fijne uitvaartbegeleider.
De tijd tussen haar overlijden en de crematie is best lang. Er staat maximaal 6 (werk)dagen voor maar door drukte bij het crematorium van haar keuze wordt het met speciale toestemming 10 dagen.
Het geeft ons de tijd om met liefde oude foto albums door te kijken voor die ene foto. Die haar laat zien zoals ze was en straks een blijvende herinnering is aan een mooi mens met een groot, liefdevol en zorgzaam hart.
87, een prachtige leeftijd. En toch is het voor ons en iedereen om haar heen veel te vroeg, ze had makkelijk de 95 kunnen halen. Wat een pech.
Een ding wordt me weer zo duidelijk tijdens de overdaad aan Black Friday Deals in november. Het gaat niet om het hebben van meer spullen maar om het echte contact met de mensen om je heen. De waardevolle momenten met elkaar, het samen kunnen lachen én het huilen.
Koester de kleine momenten met elkaar, elke dag weer
Een lieve knuffel aan je kind voor die op de fiets naar school stapt. De bewuste kus en omhelzing met je partner als hij of zij naar z'n werk gaat. Een oprecht uitgesproken ik houd van je.
Het regelmatige telefoontje naar je (schoon)ouders. Iets kleins doen voor je buurvrouw, Een vriendelijk woord voor de kassajuffrouw en de groet en glimlach bij het passeren op straat. Hoe lang of kort dat moment ook is. Doe het nu iemand er nog is.
Gedicht
Het is tijd,
ik moet nu gaan,
ik zal geen afscheid nemen.
Kijk naar mij uit in de regenbogen,
hoog in de lucht.
Als de zon weer opkomt
en de hele wereld nieuw is,
kijk dan naar mij uit en hou van mij
zoals ik van jullie gehouden heb.
In liefdevolle herinnering aan mijn schoonmoeder
1937 - 2024
Nicky